Bolaga kimligingizni ahamiyati yoʻq. Bola mehr koʻrganiga talpinadi.
Ayol asabiy boʻlib qoldi. Bazm boshlandi deguncha oʻgʻli allaqayerga gʻoyib boʻldi. Shoshib chiqib ketgan ekanmi, telefonini ham qoldirib ketibdi. U oʻgʻlini koʻz ostiga olgan bir dugonasining qizi bilan tanishtirishni moʻljallagandi. Bugunga nasib qilmagan ekan. Mana mehmonlar ham ketib boʻlishdi. Dugonasi-yu uning qizi ham.
Soat kechki sakkizdan oshganda ayolning oʻgʻli manun kayfiyatda kirib keldi. Tinchi yoʻqolgan ayol oʻgʻli eshik oldida paydo boʻlishi bilan uning oldiga yugurib keldi.
– Qayerga gumdon boʻlding bir pasda? Mehmonlarga ham hurmating shumi?
Yigit onasiga uzrxoh ohangda dedi:
– Axir sizni tabriklab, keyin ketdimku? Bugun...
– Men buni aytmayapman. Mehmonlarni tashlab ketganingga aytyapman.
– Oyi, ular sizning tugʻilgan kuningizga kelishgan. Sizning doʻst-dugonalaringiz. Bugun...
– Bugun ana shu doʻst-dugonalarim odamyoqtirmas oʻgʻlim borligiga shohid boʻlishdi. Xoʻsh, qayoqlarda sandiroqlab yuribsan? Qayerda eding?-ovozi xiyol koʻtarildi ayolning. Yigit onasining oʻktam nigohiga dosh berolmay koʻzlarini quyiga tikdi va dedi:
– Halima opanikiga borgandim. Bugun...
– Kim u Halima opang?-oʻgʻlining gapini boʻlib oʻshqirdi ayol.
– Menga oʻn yil enagalik qilgan ayol.
Enagani unutib yuborganiga yillar boʻlgan ayol ilkis yumshadi. Bir nima demoqchi boʻlib endi ogʻiz juftlamoqchi edi, oʻgʻli keyingi soʻzini aytdi:
– Bugun u kishining ham tugʻilgan kuni edi...
