Kunlarning birida qalam o‘chirg‘ichga shunday debdi:
— Bilasanmi, o‘chirg‘ich, men juda afsusdaman.
— Nega? — so‘rabdi ajablanib o‘chirg‘ich. — Hech bir xato ish qilmading-ku!
— Sababi, men tufayli bot-bot shikastlanasan, hamisha men qilgan xatolarni o‘chirasan. Har gal xatolarimni o‘chira turib, ma’lum bir bo‘lagingni yo‘qotasan, shu asnoda kundan — kunga kichrayib boraverasan.
— Shundayku-ya, lekin men ko‘rib turganingdek, shu vazifani bajarish, ya’ni xatoga yo‘l qo‘yganingda, uni o‘chirib senga ko‘mak berish uchun yaratilganman. Vaqt kelib tamom bo‘lishimni va meni boshqasiga almashtirishingni ham bilaman. Shunday bo‘lsada, o‘z xizmatimdan juda baxtiyorman. Shunday ekan, kel endi, afsuslanishni bas qila qolgin! Seni xafa holda ko‘rishni xohlamayman.
Men o‘chirg‘ich va qalamning o‘zaro suhbatidan qattiq ta’sirlanib, o‘yga toldim. O‘ylab qarasak, ota-ona farzandining xatolarini tuzatadigan o‘chirg‘ichga o‘xshaydi. Ularning ham vaqt o‘tgan sayin jussalari o‘z shaklini asta-sekin yo‘qotib, sochlariga oq qoralaydi.
Farzandlar kun kelib o‘zlariga yangi sherik, ya’ni turmush o‘rtoq topadilar. Ota-ona esa bundan o‘zini, shubhasizki yanada baxtiyor his etadi. Jondan suyuk farzandining afsus chekishlarini yoxud g‘amgin holda ko‘rishni sira istamaydi. Yashar ekanman, “qalam” bo‘lib keldim. “O‘chirg‘ich” ota-onamning kundan-kunga kichiklashib, yemirilib borishlari meni butkul dilxum etadi. Bir kun kelib, falakning gardishi ila menda bor-yo‘g‘i o‘chirg‘ich qirindilari, xotiralari qoladi, halos...
